Letsel door ontsnapte hond, is de eigenaar aansprakelijk?
Honden willen af en toe graag buiten spelen en rennen. Daarvoor zijn er speciale plekken, echter op veel plaatsen moet een hond aangelijnd zijn. Nu ontsnapt er een hond en hij wil een andere hond aanvallen of meespelen. De eigenaar van de andere hond die wel aangelijnd is, wil voorkomen dat haar hond wordt aangevallen en probeert die hond bij de riem vast te pakken. Dat lijkt de vrouw niet goed en ze valt hard waardoor zij letsel oploopt. De vrouw stelt de eigenaar van de loslopende hond aansprakelijk voor haar letsel. De eigenaar wil niet alle schade vergoeden omdat er sprake is van 'eigen schuld' van de vrouw. De rechter verdiept zich in de zaak en komt tot de volgende overweging:
"[verweerster] verliest uit het oog dat het ongeluk van [verzoekster] is gebeurd in een aanlijngebied. Ook als [verzoekster] ’ eigen hond, zoals [verweerster] stelt, [hond 1] uitdaagde om op haar hond toe te komen rennen, had het ongeluk zich niet kunnen voordoen indien [hond 1] was aangelijnd. Dat [hond 1] aanvankelijk wel correct was aangelijnd maar was ‘ontsnapt’ doet aan het voorgaande niets af. Het ongeval is dan ook niet (mede) te wijten aan het gedrag van [verzoekster] ’ hond, maar enkel aan de omstandigheid dat [hond 1] niet was aangelijnd.
[verweerster] heeft voorts aangevoerd dat er geen enkele noodzaak of reden voor [verzoekster] was om de halsband van [hond 1] vast te pakken, zodat nu zij dit wel heeft gedaan 50% eigen schuld bestaat. Artikel 6:101 BW regelt de gevallen waarin de schade niet alleen is veroorzaakt door gebeurtenissen waarvoor de dader aansprakelijk is, maar ook door eigen gedragingen van de benadeelde of van gebeurtenissen die in zijn of haar risicosfeer liggen.
De omstandigheid dat [verzoekster] [hond 1] bij zijn halsband heeft vastgepakt is echter een logische en geen roekeloze reactie en dus geen gedraging die aan haar kan worden toegerekend zoals bedoeld in artikel 6:101 BW. Begrijpelijk is immers dat zij een voor haar onbekende (grotere) hond, die op dat moment niet onder controle was van de eigenaar, heeft willen tegenhouden om bij haar hond te komen. Dat daarbij geen sprake was van een gevecht tussen beide honden is niet van belang. Vaststaat dat [hond 1] op de hond van [verzoekster] is afgerend en dat hij heeft geprobeerd om (ondanks pogingen van [verzoekster] om het tegen te houden) bleef proberen om bij de hond van [verzoekster] te komen. Gelet op het korte tijdsbestek waarin zij een beslissing moest nemen en haar gedachte dat zij haar eigen, wel aangelijnde hond moest beschermen tegen de grotere onbekende hond, kan haar niet worden verweten dat zij niet heeft bedacht dat [hond 1] (destijds tien maanden) alleen maar zou willen spelen met haar hond, zoals door [verweerster] is gesteld. Evenmin kan gelet op de geschetste situatie aan haar worden tegengeworpen dat zij niet heeft gewacht op actie van de zoon van [verweerster] .
Het voorgaande betekent dat het beroep op eigen schuld aan de zijde van [verzoekster] faalt en dat [verweerster] volledig aansprakelijk is voor de schade van [verzoekster] ."
De rechter kijkt dus naar alle omstandigheden van het geval zoals de plaats, in een aanlijngebied, het tijdsbestek en een volwassen hond rennend versus een kleine wel aangelijnde pup. In dit geval is er daarom geen reden om de schade niet volledig te vergoeden. Als u op het logo van de Rechtspraak klikt kunt u de hele uitspraak nalezen.
